به یاد پدر عزیزم حاج غلامحسین فاطمی

انا لله و انا الیه راجعون

به یاد پدر عزیزم حاج غلامحسین فاطمی

آن گنج نهان در دل خانه پدرم بود

هم بال و پرم بود و همی تاج سرم بود

هرجا که ز من نام و نشانی طلبیدند

آوازه نامش سند معتبرم بود

پدر عزیزم همیشه منتظر ظهور امام زمان (عج) بود و عاقبت در شب آغاز امامت و ولایت آن حضرت دار فانی را وداع گفت و به رحمت خدا پیوست.‌ شادی روح امام و شهدا و رفتگان خودتان و پدر عزیز ما فاتحه ای با صلوات هدیه نمایید. در ثواب هدیه نماز و قرائت قرآن هم شریک شوید. خداوند رفتگان شما را هم بیامرزد.

تاریخ وفات: پنجشنبه مورخ ۱۴۰۱/۷/۱۴ هجری شمسی

(مصادف با نهم ربیع الاول سال ۱۴۴۴ هجری قمری، آغاز امامت امام زمان (عج))

آرامگاه : بروجرد - اشترینان -روستای ملمیجان - جوار امامزاده پیرنو

فاتحه آنلاین   https://iporse.ir/6217804

نور چشمانم ای علی اکبر

نور چشمانم ای علی اکبر 

راحت جانم ای علی اکبر 

امیدم بود آخر عمری ای علی جان گردی عصای من...

این یک نوحه خیلی قشنگ و منظم بود که حاج آقا عابدینی می خوند. ولی نه به خودش دسترسی هست و نه نوحه اش در وب پیدا میشه .

شیعتی مهما شربتم ماء عذب فاذکرونی / حاج محمود کریمی

شیعتی مهما شربتم ماء عذب فاذکرونی 

شیعَتی مَهْما شَرِبْتُم ماءَ عَذْبٍ فَاذکُرونی
(شیعیان من! هنگامی که آب گوارا نوشیدید، مرا یاد کنید)

اَوْ سَمِعْتُم بِغَـــــریبٍ اَوْ شَهیدٍ فَانْدُبُونی
(ویاهنگامی که ازغریبی یا شهیدی خبری شنیدید، برمن ندبه کنید)

فـَاَنا السِّبْطُ الَّذی مِنْ غَیْرِ جُــرْمٍ قَتِلُونی
(من، نواده [پیامبر] هستم که مرا بی گناه کشتند)

وَ بِجَردِ الخَیْـلِ بَعْدَ القَتْلِ عَمْداً سَحِقُونی
(و پس از آن از روی عمد، مرا پایمال سم اسبان کردند)

لَیْتَکُم فی یَوْمِ عاشــورا جمیـعاَ تَنْظُرونی
(ای کاش، همگی در روز عاشورا بودید و می‌دیدید)

کَیْفَ اِسْتَسْقی لِطِفْـلی فَاَبوا اَن یّرْحَمُونی
(که چگونه برای کودک خردسالم آب خواستم و آنان رحم نکردند)

وَ سَقوهُ سَهمِ بَغـــیٍ عَوَضِ الماءِ المَعینِ
(و به جای آب، با تیر جفا او را سیراب کردند)

یا لرزئ مصاب هَدَّ اَرکانِ الحجونِ
(وه! چه فاجعه غم انگیز و دردناک که براثر آن کوه‌های بلند مکه به لرزه درآمد.)

وَیلُهُم قَد جَرَحوا قَلبِ، رَسولِ الثقلین
(وای بر آنها که با این کار خود، قلب مبارک رسول را جریحه دار کردند)

فالعنوهم ماستطعتم شیعتی فی­ کل حین
(ای شیعیان من هرچه توان دارید درهر زمان آنها را لعنت کنید)

 

 دریافت ویدئو

کاش من یک بچه آهو می شدم

کاش من یک بچه آهو می شدم
می دویدم روز و شب در دشت ها
توی کوه و دشت و صحرا روز و شب
می دویدم تا که می دیدم تو را

 

کاش روزی می نشستی پیش من
می کشیدی دست خود را بر سرم
شاد می کردی مرا با خنده ات
دوست بودی با من و با خواهرم

چون که روزی مادرم می گفت تو
دوست با یک بچه آهو بوده ای
خوش به حال بچه آهویی که تو
توی صحرا ضامن او بوده ای

پس بیا من بچه آهو می شوم
بچه آهویی که تنها مانده است
بچه آهویی که تنها و غریب
در میان دشت و صحرا مانده است

روز و شب در انتظارم پس بیا
دوست شو با من مرا هم ناز کن
بند غم را از دو پای کوچکم
با دو دست مهربانت باز کن

شاعر: سید سعید هاشمی

اشعار و مطالب مرتبط با امام رضا (ع) و مشهد مقدس

داستان محتشم و سرودن شعر معروف او

مقبل کاشانی و محتشم کاشانی

همه رفتند و من جا ماندم ای دوست

«مقبل کاشانی»،‌ شاعر برجسته آستان اهل بیت (ع) بود اما این تنها مشخصه‌اش نبود. همه او را به «حسرت‌به‌دلی» می‌شناختند. کافی بود بشنود یا ببیند کسی عزم سفر کربلا کرده تا دوباره آسمان چشم‌هایش بارانی شود و روزی‌اش، اشک حسرت. عشق و عطش و آرزومندی،‌ همه را داشت اما تنگدستی،‌ حسرت زیارت را بر دلش گذاشته‌بود. اما بالاخره نوبت به مقبل هم رسید و خدا وسیله زیارت را برایش جور کرد. یکی از دوستان که هزینه سفرش به کربلا را تقبل کرد، از کاشان به طرف کربلا حرکت که نه، پرواز کرد.

قدیمی ترین عکس از مرقد امام حسین (ع) در کربلا

«که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها...»؛‌ این وصف حال مقبل بود در سفری که همه عمر آرزویش را داشت. وقتی حوالی گلپایگان راهزنان به کاروان آن‌ها حمله کردند، نه‌فقط خرج سفر و اموال آن‌ها بلکه تمام آرزوهایشان را هم با خود بردند. اینطور بود که عده‌ای دست‌خالی به خانه‌هایشان در کاشان برگشتند و عده‌ای هم هرطور بود خود را به گلپایگان رساندند تا در آنجا از اقوام و دوستانشان پولی قرض کنند و سفرشان را ادامه دهند. ماجرای مقبل اما متفاوت بود. نه دل برگشتن به شهرش داشت و نه امیدی به گره‌گشایی در گلپایگان. اما با خودش گفت: «به گلپایگان می‌روم و آنجا می‌مانم و کار می‌کنم تا خرج سفرم را فراهم کنم.»

... به حرم رهم ندادند

روز بزرگداشت حافظ

روز بزرگداشت حافظ

خواجه شمس‌الدین محمد بن بهاءالدّین حافظ شیرازی، معروف به لسان الغیب و ترجمان الاسرار ، شاعر بزرگ سده هشتم ایران (برابر قرن چهاردهم میلادی) و یکی از سخنوران نامی جهان است. وی در سال 727 قمری در شیراز به دنیا آمد. بیش‌تر شعرهای او غزل هستند که به‌ غزلیات حافظ شهرت دارند. گرایش حافظ به شیوه سخن‌پردازی خواجوی کرمانی و شباهت شیوه سخنش با او مشهور است. او از مهم‌ترین تأثیرگذاران بر شاعران پس از خود شناخته می‌شود.

در قرون هجدهم و نوزدهم اشعار او به زبان‌های اروپایی ترجمه شد و نام او به گونه‌ای به‌ محافل ادبی جهان غرب نیز راه یافت. وی در سال 792 قمری در شیراز دیده از جهان فرو بست و در همین شهر به خاک سپرده شد. هر ساله در تاریخ 20 مهرماه مراسم بزرگ‌داشت حافظ در محل آرامگاه او در شیراز با حضور پژوهشگران ایرانی و خارجی برگزار می‌شود. مطابق تقویم رسمی ایران این روز، روز بزرگ‌داشت حافظ نامیده‌ شده است.

یار و محبوب حافظ در غزل هایش چه کسی است ؟

چند سال قبل یه روز جمعه صبح زود بیدار شدم و نمازی خواندم ، هوای پاک و تازه ای بود . حال و هوای خوبی داشتم .

دیوان حافظ جلوی دستم آمد و صفحه ای را باز کردم و شروع به خواندن کردم. دیدم این غزل فقط به امام زمان (عج) می خورد! غزل بعدی و غزل بعدی و تا چند صفحه همه اش با دلیل بهم ثابت شد که فقط به امام زمان (عج) می خورن نه به هیچ کس دیگری. و آنجا بود که برایم اثبات شد که محبوب واقعی جناب حافظ در بیشتر غزل ها وجود نازنین امام عصر (عج) هستند.  بجز اشعاری که عرفانی هستند که منظور از محبوب ، خداوند است یا مستقیما به شخص خاصی اشاره دارد و مشخص است مثلا به فوت فرزندش یا از دست دادن همسرش و ...

این مطلب هم تاییدی است بر خاطره ما :

مهدویت در شعر حافظ

بیا تا قدر یکدیگر بدانیم - شعر کامل

بیا تا قدر یکدیگر بدانیم 

که‌ تا‌ ناگه ز یکدیگر نمانیم‌

بیا تا قدر یکدیگر بدانیم ( شعر کامل)

بیا تا قدر یکدیگر بدانیم       

   که تا ناگه ز یکدیگر نمانیم     

  چه آمد بر سر اقوام و خویشان

     که گردید جمعشان اینطور پریشان    

      چرا فامیل ها از هم جدایند       

  چرا دوستان رفیقان بی وفایند   

        چرا خواهر ز خواهر میگریزند      

        برادر با برادر  در ستیزند     

      چرا دختر ز مادر ننگ دارد    

     پدر با بچه هایش جنگ دارد    

    چرا مهر و محبت کیمیا شد      

   همه دوستی رفاقت ها ریا شد    

باز این چه شورش است که در خلق عالم است

 باز این چه شورش است که در خلق عالم است

باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین

بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است

این صبح تیره باز دمید از کجا کزو

کار جهان و خلق جهان جمله در هم است

گویا طلوع می‌کند از مغرب آفتاب

کاشوب در تمامی ذرات عالم است

گر خوانمش قیامت دنیا بعید نیست

این رستخیز عام که نامش محرم است

در بارگاه قدس که جای ملال نیست

سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

جن و ملک بر آدمیان نوحه می‌کنند

گویا عزای اشرف اولاد آدم است

خورشید آسمان و زمین نور مشرقین

پروردهٔ کنار رسول خدا حسین

کشتی شکست خوردهٔ طوفان کربلا

در خاک و خون طپیده میدان کربلا

ما را رها کنید در این رنج بی حساب/ امام خمینی(ره)

ما را رها کنید در این رنج بی حساب

ما را رها کنید در این رنج بی حساب
با قلب پاره پاره و با سـینه ای کباب

عمری گذشت در غم هجران روی دوست
مرغم درون آتش و ماهـــی بــــــرون آب

حالی نشد نصیبم از این رنج و زندگی
پیری رسید غرق بطالت پس از شباب

از درس و بحث و مدرسه ام حاصلی نشد
کـــــی می توان رسید به دریا ازین ســـراب

هرچـــه فراگرفتم و هرچـــه ورق زدم
چیزی نبود غیر حجابی پس از حجاب

هان ای عزیز فصل جوانی به هوش باش
در پیری از تو هیچ نیاید به غیر خـــواب

این جاهلان کــــه دعوی ارشاد مـــی کنند
در خرقه شان به غیر "منم" تحفه ای میاب

ما عیب ونقص خویش و کمال و جمال غیر
پنهان نمـــوده ایم چو پیــــــری پس خضاب

دم بر نیار و دفتر بیهوده پاره کن
تا کی کلام بیهده گفتار ناصواب

غزلی از امام خمینی (ره)