گنبد مینا
گنبدت گر به قد گنبد مینا بشود
یا منارت به بلنـــدی ثریا بشود
یا حریم حرمت وسعت دریا بشو
کی بگیرد به دل خسته ی ما جای تو را
کی نمایش بدهد رتبــه ی والای تو را
ما ز فقـدان تو احساس یتیمی کردیم
گریه در فرقت آن روح رحیمی کردیم
بعد تو بیعـت با یار صمیـمی کردیم
زچه رو صبح کنم این شب یلدای تو را
چون فراموش کنم آن رخ زیبای تو را
عاشقانت به جماران به سر و سینه زدند
عارفـان در حرمت گریه ی دیرینه زدند
دشمنان لاف پشیمان شدن از کینه زدند
از زبان که بگویـم غم عظمای تو را
به چه حرفی بنویسم همه معنای تو را
اینک ای یار سفرکرده که رفت از بر ما
در فراق تو شـده خاک عـزا بر سر ما
لیک بعد از تو شده خامنه ای رهبر ما
به چه سودا بکنم عشـق و تمنای تو را
تا که تسکین بدهد این دل شیدای تو را
این ابیات را در طول سالیان سال ( از 1369 تا 1387 ) سحرگاهان در کنار حرم ملکوتی آن امام عزیز سروده ام .
حمیدرضا فاطمی - 14 خرداد 1387 شمسی
خاطره نوشتن این شعر :
در سالهای اول رحلت حضرت امام (ره) شبهای زیادی را در حرم مطهرش سحر می کردم. ایام سالگرد ، شبهای عاشورا ، شب عید غدیر ، و ...
تا اواخر شب نماز و دعا و عزاداری و زیارت نامه و ... آخر شبها یکی دوساعت گوشه ای می خوابیدم و بعد نزدیکی های سحر بیدار می شدم. صدای زیبای قرآن و اذان در گوش دلم حال و هوای عجیبی به پا می کرد. می رفتم بیرون برای وضو . گنبد و مناره های زیبا و نورانی حرم دلم را می ربود. یادش بخیر ! مرحوم حاج احمد آقا (فرزند گرامی حضرت امام (ره) ) می آمدند نماز صبح را به جماعت با ایشان می خواندیم. خیلی با صفا و با حال بود.
بعد از نماز ، بین الطلوعین می رفتم در محوطه حرم و زیبایی طلوع آفتاب از یک طرف و زیبایی گنبد و گلدسته های حرم از طرف دیگر یاد و عظمت و نورانیت آن امام بزرگوار را در دلم عمیق تر می کرد.
آنجا بود که این مصرع های اول این شعر در ذهنم نقش بست.
دفعات بعد که می رفتم شعر تکمیل تر می شد تا بالاخره یک شعر کامل شد.
(معنی بند اول این است که اگر گنبد تو به اندازه گنبد مینا بشود و گلدسته های تا اوج فلک بلند باشند و وسعت حرمت به اندازه وسعت دریاها باشد باز هم نمی توانند جای خالی تو را در دلهای خسته و داغدار ما پرکنند و نمی توانند عظمت و بزرگی تو را به نمایش بگذارند!)
اینها کی می توانند جای خالی تو را در میان ما پر کنند.
غم فراق تو در باورم نمی گنجد.
التماس دعا
دریافت فایل pdf
