ای خدا کی شود آن دلبر عیار آید
همچو خورشید به پایان شب تار آید
مؤمنان را که غم دوری او محزون کرد
رنگ شادی و شعف بر گل رخسار آید
سوخت جانم ز غم غربت آن یار عزیز
کی طبیبم به سر عاشق بیمار آید
به دعای دوستان همیشه محتاجم ...
خداوند همگی شما را در سایه امام زمان (عج) حفظ فرماید .
دانلود نشریه فدک در 4 صفحه به صورت عکس و PDF قابل دریافت و چاپ
با مطالب عالی و خواندنی ، حتما دانلود کنید :
دانلود نشریه pdf
یا فاطمه به سجده بگویم به صد نفس
مولای من تویی و به فریاد من برس
دانلود برگ خوشنویسی یا فاطمه(س) یک مگابایت
برای نوشتن این برگ خوشنویسی ساعتها وقت گذاشته ام .
برای گفتن این یک بیت شعر که ترجمه همین جمله است یک شب تا صبح بیدار مانده ام .
سرودن آن چند بیت شعر که باز مرتبط با این جمله است چند سال طول کشیده است .
شاید بگویید چرا من اینقدر این عبارت را تکرار کرده ام ؟!
پاسخ سوالتان را در ادامه مطلب می نویسم .
منتهی اگر خواندید حتما برای ما هم دعا کنید ...
هفته بسیج برهمه بسیجیان خصوصاً رهبر آنها ، امام خامنه ای مبارک باد
شما بسیجیان در جنگ تحمیلی نشان دادید که با
مدیریت صحیح و خوب می توان اسلام را فاتح جهان نمود .
حضرت امام خمینی (ره)
پیام حضرت امام خمینی به مناسبتشهادت دکتر مصطفی چمران:
هنر آن است که بی هیاهو های سیاسی و خودنمایی های شیطانی
برای خدا به جهاد برخیزد و خود را فدای هدف کند نه هوی،
و این هنر مردان خداست.
السلام علیک یا روح الله
تو بسیجی و بی ریا بودی
تو صمیمی و با صفا بودی
حسرت خُلق نیک تو به دلم
از همه خلق بد جدا بودی
چشمهایت پر از صلابت بود
گرچه معـصوم و باحیا بودی
سینه ات گنجی ازحقایق داشت
مثل جام جهان نـما بودی
خاک دلهای ما طلا کردی
بهرخلق همچو کیمـیا بودی
انقلابت چو کشتی نوح است
مؤمنان را تو ناخدا بودی
تو نه از مردم زمانه ی ما
بلکه از جنس انبـیا بودی
تا تو بودی جهان چه زیبا بود
گل سرخ و اقاقیـا بودی
مظهر لطف و رحمت یزدان
بهتــرین نعمــت خدا بودی
حمیدرضا فاطمی - ۱۳۸۲
امام خمینی از جنس مردمان زمان ما نبود ، او از خمیره انبیاء بود . حضرت آیت اله خامنه ای 18 خرداد 1368
دهم ربیع الثانی ، سالروز شهادت حضرت فاطمه معصومه (سلام الله علیها ) بر امام عصر (عج) و بر شما و همه شیعیان و دوستداران اهل بیت (ع) تسلیت باد
آن بانویی که دختر موسی بن جعفر(س) است
دخت علی و فاطمه ، بنت پیمبر (ص) است
مـهـتـابی از تـلألـو خـورشـیـد انـبـیــا اسـت
یک فاطمه است و زاده ی زهرای اطهر است
او را لقب به حضرت معصومه (س) داده اند
در پاکدامنی چو همانند مادر است
با کاروانی از مدینه بیـامد به سمت قم
قصدش رضای خالق و شوق برادر است
او خواهـر امــام رضــا ، ثامـن الحجج (ع)
هم عمـه ی امام جواد است و مهتر است
اینک که روز رحلت آن « بی بی » آمده
دل های شیعیان ز وفاتش مکدر است
شما رو به خدا این اشعار رو با لحن نوحه و مرثیه زمزمه کنید .برای ما هم دعا کنید.
حمیدرضا فاطمی - فروردین ۱۳۸۸
مقام معظم رهبری در زیارت حرم مطهر حضرت معصومه (س) -قم
شعرگونه ای در غم غزه
برای تو چه شعری بگویم
که غم دلخراش تو در آن جا بگیرد
برای تو چه جمله ای بسازم
که بتواند داغ بزرگ و جان گداز تو را بیان کند
کدام واژه مصیبت سنگین تو را بر دوش تواند کشید
یا کدام واژه و عبارت می تواند بار ذلت دشمنان تو را با خود حمل کند
و ننگ پلیدی و پستی آنان را بپذیرد
چه کلماتی می توانند بیانگر این همه جنایات دلخراش غزه باشند
برای تو چه شعری بگویم
تو به شعر من نیازی نداری
یعنی امروز روز شعر گفتن نیست
شعر را وقتی باید گفت که مصیبتی تمام شده باشد
و تو یا پیروز باشی و من غریو شادمانیت را سر دهم
و یا به شهادت رسیده باشی و من مظلومیتت را فریاد بزنم
اما امروز زمان شعر گفتن نیست
اگر بتوانم به کمکت بیایم و برای نجاتت از چنگال دشمن خونخوار بجنگم
و یا اگر نمی توانم از غصه ات بمیرم !
--------------------------------------
من نمی خواهم شعر بگویم
فقط می خواهم به تو بگویم
که من در کنار تو هستم
من با تو هستم
و تو پاره ی تن من هستی
هر بمب و موشکی که بر خانه تو فرود می آید
بر خانه من هم فرود می آید
هر زخمی که بر پیکر تو می رسد
بر پیکر من هم می رسد
من از تو جدا نیستم
امروز بیشتر از همه وقت های دیگر تو را دوست دارم
و با تو احساس هم دردی می کنم
من در زیر آوار در کنار کودکان تو ام
من مظلومیت و غربت شما را با تمام وجودم حس می کنم
---------------------------------------------------------------
من نمی خواهم شعر بگویم
فقط می خواهم بگویم که دشمن دشمنان شمایم
دشمن جنایتکاران صهیونیست
که همچون گرگ های درنده به شما حمله کرده اند
و دشمن کسانی که ناجوانمردانه از انها حمایت می کنند
و برایشان تبلیغات دروغین به راه می اندازند
و دشمن کسانی که از سر ترس و بزدلی و خیانت با آنها سازش می کنند
من دشمن کسانی هستم که برای ریختن خون پاک تو
و خراب کردن خانه و کاشانه ات قطعنامه امضاء می کنند
آه که غم بزرگ تو و درد پلیدی دشمنانت بر قلبم چه سنگینی می کند
تو مسلمانی و من هم !
پس من و تو یکی هستیم و از هم جدا نیستیم
کاش می توانستم برای نابودی دشمنانت دست به کاری بزرگ بزنم
شعر من به چه درد تو می خورد ؟! 
تو فرصت خواندن شعر مرا نداری
کاش می توانستم به جای شعر موشکی بسازم
و کاخ های نحس دشمنانت را ویران کنم
کاش می توانستم مسلمانان را جمع کنم
و لشگری بزرگ به سویت روانه کنم
تا تو را در مقابل ظلم دشمنانت در پناه خود بگیرند
ولی دلم روشن است که فردا از آن تو است
فردا که امام زمانمان (عج) بیاید کسی جرأت جسارت به حریم تو را نخواهد داشت
پس ای غزه منتظر باش !
به امید پیروزی مسلمانان مظلوم غزه بر آدم کشان حرفه ای صهیونیست
حمیدرضا فاطمی - جمعه 27/10/1387
دریافت شعر در قالب PDF تصویری
داستان توسل به حضرت زینب (س)
سرت را پایین مى اندازى، طاقت این که سر بلند کنى و به چشمان مادر خیره شوى را ندارى. نگاهت را به گوشه تاقچه روى عکس پدر، که خیره نگاهت مىک ند، ثابت مى کنى؛ این روزها عجیب دلِ گرفته اى دارى!
هنوز نتوانسته اى باور کنى که براى همیشه، خانهنشین شده اى. وقتى یادت مى آید که درس و مدرسه را براى همیشه مى خواهى ترک کنى، دلت مى سوزد. احساس مى کنى از نوک پا تا سرت تیر مى کشد و اندوهى عمیق تو را از بودن، پشیمان مى کند.
ـ فوزیه، دخترم! اینقدر به خودت فشار نیار، من تحمّل غصّه هاى تو را ندارم.
نگاهت را بر مى گردانى؛ به گوشه اتاق که مادر نشسته خیره مى شوى؛ یک لحظه آرزو مى کنى کاش پاهایت رمقى در خود داشت و مى توانستى بلند شوى، مى دویدى و مادر را در آغوش مى کشیدى!
آب دهانت را قورت مىدهى. بغضى سنگین، گلویت را مى فشارد. مى خواهى چیزى به مادر بگویى؛ مى خواهى چیزى بگویى و درد مادر را کمى تسکین دهى. زبان در دهانت نمى چرخد. پرده اشک جلوى چشمانت را مى گیرد و چهره شکسته و خسته مادر را تار مى بینى.
مادر خیره نگاهت مى کند. زیر لب چیزهایى را زمزمه مى کند. دلت برایش مى سوزد؛ آرزو مى کنى کاش هرگز نبودى! مادر این روزها غصّه هاى زیادى برایت خورده بود؛ شبها تا دمیدن آفتاب با چشمانى اشک بار برایت دعا کرده بود، احساس شرم مى کنى، فکر مى کنى «بودنت» تنها غصّه دادن به مادر است. آه سردى از گلو بیرون مى دهى، چشمانت را براى لحظه اى مى بندى.
ـ انگار قسمت من این بوده! با سرنوشت که نمى شه جنگید؛ شما هم غصّه من را نخورید، خداى ما هم بزرگه.
مادر تکانى به خودش مى دهد؛ قامتش را خمیده تر از همیشه مى بینى؛ نزدیکت مى آید. مى خواهى بلند شوى، اما پاهایت رمقى در خود نمى بیند که همراهیت کند.
مادر دست روى شانه ات مى گذارد. چشم به چهره مادر مى دوزى، چشمانش خیسِ اشک مى شود. دستان سردت را توى دستان لرزانش مى گیرد.
ـ شرمنده ام دخترم! دیگر نمى دونم چه کار کنم؟ به کدوم دکتر نشانت دهم؟
ـ علاج من مادر! علاج من فقط دست خانم زینب هست و بس.
